15
Aug
১৮৯৮ চন ৷৷ লাহোৰৰ নিবাসী সৰফৰাজ হুছেইনলৈ তেওঁৰ এজন বন্ধুৰ চিঠি এখন আহিল ৷৷ কোনো অস্পষ্টতা নথকা ভাষাৰে চিঠিত লিখিছিল "আমাৰ নিজৰ মাতৃভুমিৰ বাবে হিন্দু আৰু ইছলাম - এই দুই ধৰ্মৰ মহান মতাদৰ্শৰ যোগফলেই একমাত্ৰ আশা ৷৷ বেদ বেদান্তৰ মতবাদ যিমানেই সুক্ষ্ম আৰু বিষ্ময়কৰ নহওঁক কিয়, প্ৰকৃত ব্যৱহাৰিক প্ৰয়োগৰ বাবে ইছলাম ধৰ্মৰ সহযোগিতা অবিহনে অধিকাংশ সাধাৰণ মানুহৰ কাষলৈ এই মতবাদ নিয়াতো সহজ নহব ৷৷ আমি মানব জাতিক সেই স্থানলৈ নিবলৈ বিচাৰো যত বেদ নাই, বাইবেল নাই অথবা কোৰাণ শ্বৰীফো নাই ৷৷ অথচ আমাৰ এই সকলো খিনি কৰিবৰ বাবে বেদ, বাইবেল আৰু কোৰাণ শ্বৰীফ সকলোকে মিলাই এক মতবাদ কৰিব লাগিব লাগিব…